- Dag Duifje.- Dag Bennemans, jij hebt vast Berend Quest al gelezen.
- Ja, die heb ik net gelezen. Ik snap niet waarom hij ons blog bijvoorbeeld boven Chimsky zet.
- Hij vindt dat je fantastisch schrijft.
- Ja, en hij is een beetje bang dat ons Huis der Gekreukten een droevig einde zal kennen. Dat heeft hij goed gezien, want één van ons gaat een keer dood. Dat is het einde van het Huis.
- Wat heb je te eten?
- Bitterballen?
- Joepie!
- Ze zijn over vijf minuten klaar. Ondertussen heb ik een stukje van Palestrina. Als de mensen meer van die mis voor paus Marcellus willen horen, moeten ze gewoon rechts kijken.
Nu is 'de dood' uiteraard altijd, en voor een ieder het einde.
BeantwoordenVerwijderenMaar, dat hoeft niet per definitie droevig te zijn.
Mijn angst voor een droevig einde is anders bedoeld.
Het blog leest als een boek dat droevig eindigt, zoals bijvoorbeeld The Boy with the striped pyjama, een boek van John Boyne.
En, anders dan bij een boek, kun je bij een blog niet stiekem naar de laatste pagina bladeren voordat de blogger zijn laatste pagina geschreven heeft.
Biedt deze uitleg meer helderheid?
Het komt misschien door mijn sombere titels (Op droeve toon), door de ziekten die we hier in huis hebben en zo meer. Ik ben ook iets somberder misschien, dat zou ik niet kunnen zeggen.
BeantwoordenVerwijderenHet komt misschien ook door het soort muziek dat ik laat luisteren onder mijn Op droeve toon-stukjes. Maar ja, vrolijke muziek is voor de kermis, niet voor mijn blog.