Vanavond had een ‘vriend’ (zo heet het op Facebook) een stukje muziek van een Amerikaanse zangeres. Die zangeres speelde er ook piano bij.Ze kon misschien wel tamelijk hoog zingen, een beetje, maar het hield niet over, volgens mij. De tekst die ze zong was ook tamelijk onbenullig. Het ging over haar old man, of zoiets. Iets zeer gratuits dus.
Wat mij vooral tegenstond, was haar pianospel. Dat deugde voor geen meter. Als je piano speelt, moet je dat eerst gaan leren, en dat had ze niet gedaan.
Deze normale bevindingen schreef ik aan die ‘vriend’ (die ik overigens hoog heb zitten, want hij heeft een paar schilderijen gemaakt, waar ik eigenlijk tamelijk gek op ben).
Zo zie je wat voor onzinnige conflicten je kunt krijgen: iemand die houdt van zo’n zangeres, en iemand die nu juist níet van die zangeres houdt. Iemand die juist níet van dat soort muziek houdt.
Die ‘vriend’ protesteerde wel dat het niet allemaal Bach hoefde te zijn, en dat ik niet moest zeiken. Maar ik zeikte nog één keer door: met mijn bezwaren tegen dat verschrikkelijke pianospel van dat wijf. Ik heb er, geloof ik, niet aan toegevoegd dat ze beter C en G had kunnen spelen, in plaats van A en E.
Na die laatste mededeling zei die ‘vriend’ dat ik een zeikerd was.
Kijk. Dat is iets Nederlands, zo’n onbeschofte mededeling. Niet iets Vlaams. Ik heb hem meteen ontvriend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten