woensdag 16 juni 2010

Op droeve toon (37)

- Dag Duifje.
- Dag Bennemans, hoe was mijn crematie?
- Het ging wel, lieverd. Het ging wel. De muziek was mooi, Ricardo was er niet, Jerome wel. Ik heb niet de kans gehad hem de hand te schudden. Na de stukjes muziek ging hij als eerste het crematorium uit en hij was meteen verdwenen. Heel eigenaardig.
- Dat is wel vreemd, ja.
- Wat er in zo iemands hoofd omgaat, weet ik niet, en wil ik ook niet weten. Het was in ieder geval een voorbeeld van onhartelijkheid of laat ik het maar eens scherper benoemen: een voorbeeld van onbeschoftheid.
- Wie waren er nog meer?
- Tom. Inge. Nog een stuk of tien mensen van de SDK, onder wie een mevrouw die me vroeg of ik gelovig was. Ik zei: ‘Nee.’ Ik legde haar uit waarom ik niet gelovig was: hoe kun je in een God geloven die Alice kanker laat krijgen en haar nu al laat overlijden. Volgens haar was er echter toch een God, want zij had haar tweede man aan kanker verloren en had zelf daarna ook kanker gekregen. Tot zover was alles goed, maar haar tweede man had haar kanker er zeker niet bij kunnen hebben, en dat kon wel haar derde man.
- Grr.
- Grr, inderdaad. Maar ja, je hoort de vreemdste berichten. Wie er ook waren: Wouter, Berend en Fokke! Met Wouter heb ik nog wat zitten napraten. Met Fokke en Berend niet, die moesten vroeg weg.
- Wil je ze, ook namens mij, zeer bedanken, Bennemans?
- Ja hoor, Duifje. En mijn broer Jaap en zijn Trudy en mijn drie zussen José, Rea en Marja met haar man Henk waren er ook. De muziek werd door iedereen dacht ik mooi gevonden.
- Dan is het goed. Wat voor muziek heb je nu voor mij?
- Ik heb een stukje van Johannes Tinctoris.

9 opmerkingen:

  1. Beste Ben,

    het was voor mij een vanzelfsprekendheid dat ik er vandaag bij zou zijn. Ik ben niet meegegaan naar de nazit, omdat ik het gevoel had je daarmee (als betrekkelijke buitenstaander) misschien te veel te belasten. Ik zag dat je het zwaar had, en dan heb je 'mij er ook nog eens bij'. Misschien heb ik dat verkeerd ingeschat, dat spijt me dan oprecht.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ach, we komen elkaar gerust nog wel eens tegen, en dan praten we wat. Zoals ik tegen Max Molovich (die niet op de crematie kon zijn, maar die gisteren wel kon komen) zei: ‘Het leven gaat gewoon door.’
    Zeer bedankt, Fokke.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Heb aan jullie gedacht vandaag, hoe zwaar moet dit geweest zijn.
    Mooi ook hoe je over de dood heen nog altijd alles met haar kan delen. Liefs.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. We praatten zo toen Alice nog leefde. Ik blijf het nu ook maar doen.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Hoi Ben,
    Het moet een zware dag geweest zijn voor jou.
    Ik ga, en daar ben ik van overtuigd, snel eens een keer rustig met je zitten. Met wat thee of koffie of zoiets.
    Buiten, als het even kan.
    Ik haal je dan van huis op.
    En als het slecht weer is, nou, dan blijven we gewoon binnen. ook prima.

    Vandaag lukte het me niet langer te blijven, ik moest de auto terugbrengen naar mijn lief, die weer brood en pindakaas moest verdienen.

    Ik vond het een eer er vandaag te zijn en heb je eindelijk de hand kunnen schudden.

    De muziek was prachtig.
    Hou vol.

    Berend

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Beste Berend,
    Het was een eer dat je er was.
    Zeer bedankt.

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Het huis van een geknakt mens - maar hoe waardig representeer je dit Ben, sterkte gewenst in deze rouw(periode). Je was altijd al goed in dialogen, en in die met Alice waarschijnlijk op je best.

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Dank je wel voor het grote compliment en voor je deelneming, Rigo.

    BeantwoordenVerwijderen
  9. xxxxx dikke knuffel!
    wat vind ik je dapper of zoiets, ik weet niet hoe ik het noemen moet. Alice heeft wellicht maar kort met je samengewoond, maar ik denk dat ze er 1000dubbel van genoot!
    NB: ik vind het telkens weer spijtig als de tekst opgelezen is... xx
    Annelies

    BeantwoordenVerwijderen