Vredig

Het ziekenhuisbed dat nu in mijn woonkamer staat (twee meter links van mij) is een wonder van techniek. Het is van hout, dus het is niet zo’n erg ziekenhuisbed om te zien. De kleur (het lijkt op grenen) past precies bij mijn boekenkasten, die erachter staan. Ik zou even naar beneden moeten gaan, naar mijn berging, om me te herinneren welke houtsoort het precies is.
U denkt misschien: ‘???’ maar in die berging heb ik de kartonnen omhulsels van die boekenkasten opgeborgen, waarop staat etc. Als mijn broer Jaap over een week komt om die berging op te ruimen, weet ik het zeker nooit meer.
In het bed slaapt nu vredig en rustig en zeer kalm Alice. Het was vandaag een goede dag voor haar. Ze heeft geen pijn gehad en zodra ze het benauwd kreeg, zette ik de zuurstofmachine aan.
Die gaat nu ook weer even aan, ze is wakker geworden — zeer benauwd. Ze moest ook even naar de wc. Dat gaat per rolstoel, tegenwoordig. Dus dan gaat ze op de rand van het bed zitten, ze houdt de randen van de, door mij uiteraard stevig vastgehouden, rolstoel vast en gaat dan in de rolstoel zitten. Andere manier is er niet. Dan rijd ik haar naar het toilet toe. Moet ze weer opstijgen, wat soms nauwelijks gaat. Maar ze stijgt op en gaat op de wc zitten. Ze doet haar behoeften, en zeer binnenkort zal ik haar moeten helpen met wc-papier etc. Dat vind ik niet erg, hoor.
Vanaf het toilet is er de moeilijkheid dat ze weer moet opstaan, dat kan ze beter via de douchestoel. Dus die schuif ik naar haar toe. Daar ploft ze in. Dan draai ik die stoel richting de rolstoel die er nog steeds stond. Dat lukt haar meestal ook nog wel. Dan rijd ik haar terug naar het bed (dat godsgezegend goed en mooi is, daar zijn we het allebei over eens). Ze moet weer opstaan, dat is meestal het probleem: opstaan en gaan zitten. Als ze eenmaal zit op het bed, dan sla ik haar benen gewoon onder de deken.
Dus dat heb ik net gedaan.