Ik blijf schrijven op dit blog!

De afgelopen drieëneenhalf jaar schreef ik mijn stukjes, stuurde ze door naar Alice, die ze vervolgens van noten voorzag. Die noten behelsden meestal een vergeten argument, een andere indeling of een goed grapje. Dat veranderde ik dan, als ik het met haar eens was, en ik was het bijna altijd met haar eens. Pas dan kwam zo’n stukje op mijn blog terecht.
Dat gaat nu niet meer, ik zal het vanaf nu alleen moeten doen. Maar ik zal wel al mijn stukjes gaan corrigeren, met haar gedachtengoed in mijn hoofd, en ze pas dan publiceren op dit blog.
Ik herinner me haar ‘Korter! Korter! Korter!’ dat ze me eens schreef nadat ik een wat te lang stukje had voorbereid. Ik schrapte ongeveer ¼ van dat stukje en het werd een goed stukje.
Iedereen denkt ook maar dat ik gezegend ben met wat droge humor. Dat was vaak de humor van Alice, die ik schaamteloos toepaste.
Alice en ik wisselden van september 2006 tot april van dit jaar zo’n 49.000 mailtjes uit. We hadden met elkaar afgesproken dat we onze ziel geheel zouden ledigen. We vertrouwden elkaar volkomen, we konden met elkaar lachen.
Wat ons het meest bezig hield was de Engelse renaissancemuziek: stukken van Tomkins, Byrd, Tallis enzovoorts. Daar hielden we allebei zielsveel van. Ik heb haar zelfs ‘versierd’ in september 2006 met muziek van onbekende componisten uit die tijd. Moet u ook eens doen, het is een goede methode.
Vanaf die tijd waren we verliefd op elkaar, en dat zijn we altijd gebleven. Het is een groot geluk geweest dat ik Alice nog bijna vier jaar heb mogen kennen.