dinsdag 8 juni 2010

Hulde!

Het gaat opeens zeer slecht met Alice. Vergeet die traplift maar, vergeet dat allemaal maar.
Vanochtend was er een oncologisch wijkverpleegkundige bezig Alice te wassen, in bed. In ons bed, dat nu voor Alice alleen bestemd is, want ik kan wel slapen elders in het huis. Die wijkverpleegkundige zei: je moet een ziekenhuisbed hebben. Ze belde, en morgenochtend komt er zo’n bed, met een anti-doorligmatras. Of hoe ze zo’n matras ook noemde. Dat bed komt gewoon in de huiskamer te staan, lekker dicht bij de welgevulde boekenkasten (dat is misschien een troost voor Alice). Ze kan naar buiten kijken en naar de tv (en naar mij). Ze kan nog een beetje computeren op haar Samsung netbook, als ze daar nog zin in heeft.
Morgenmiddag komt de huisarts. We moeten met hem spreken over medicinale cannabis, over nutridrink, over Primperan, en over een eventuele plaats voor Alice in het Hospice Alkmaar. Dat hospice is een eersteklas plaats van terminale verpleging, waar ook ikzelf van harte welkom ben (dag en nacht).
Maar dat kan altijd nog, vindt zowel Alice als ik. Eerst blijft ze nog bij mij. Niet alleen omdat ik haar nog niet kwijt wil, maar omdat ik nog voor haar kan zorgen. Dat zal ik tot het einde blijven volhouden. Pas als het écht niet meer gaat, voor mijn lief of voor mij (voor mijn lief dus), gaat ze naar het hospice. En ik ook.
Ik houd teveel van haar om haar alleen te laten.
Hulde, nogmaals, voor de wijkverpleegkundigen te Egmond aan Zee!

4 opmerkingen:

  1. Beste Alice en Ben,

    Ik weet nu niets te zeggen wat jullie tot troost zou kunnen zijn, of iets kan veranderen aan de situatie.

    Ik wil wel uitspreken dat jullie voor mij, en ik denk ook vele anderen, een voorbeeld zijn.

    Een voorbeeld van liefde, kracht en moed.

    Arno

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Beste Alice en Ben,

    Ik sluit mij geheel aan bij bovenstaande van Berend Quest, het is een heel groot voorbeeld voor velen.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Beste Alice en Ben,

    Ook ik zit nu sprakeloos en machteloos achter mijn toetsenbordje. Arno heeft het allemaal gezegd. Ik houd mijn adem in en lees met bewondering over jullie toewijding en liefde.
    Ik kan alleen een symbolische arm om jullie heen slaan. Dat doe ik.

    Fokke.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. @ Arno, Ronald en Fokke. Dank voor jullie bemoedigende woorden.

    BeantwoordenVerwijderen