Alice is zeer snel gestorven, waarschijnlijk aan de kanker die in haar lever was uitgezaaid. Zo’n kanker valt niet meer te bestralen of te bechemokuren. Daar helpt niets meer tegen.Afgelopen woensdagavond zei Alice me nog: zet een medium schoenlap op je bestellijstje. Ik zeg: een medium wát, lief? Ze zei: een medium schoenlap!
O ja, zei ik, dat was ik vergeten, ik zet het op mijn lijstje. Dat haal ik morgenochtend.
Ze bedoelde: een medium tandenborstel. Dat begreep ik na enig nadenken. Ik heb dus zo’n medium tandenborstel gekocht donderdagochtend, ik houd hem omhoog, ze knikt ja, uitstekend.
Dat is het allerlaatste enthousiaste bericht van Alice geweest. Die hele donderdag heb ik haar vastgehouden en ondersteund terwijl ze moest poepen (in een ‘postoel’, zoals de verpleging zo’n ding noemt).
De nacht erop had ze verzorging van een nachtzuster, zodat ik godzijdank een paar vrije uurtjes had. De vrijdagochtend begon om half negen met haar kreun: ‘Ben, ik heb zo’n pijn!’
Dat was (we hadden het afgesproken, hoor) voor mij het sein: bel direct de huisarts — mijn fantastische huisarts , de heer Smits, een beetje reclame is nooit weg. Die gaf haar een eerste morfine-injectie. Na een uur of zeven had Alice weer even pijn en gaf een andere huisarts een tweede morfine-injectie. ’s Avonds gaf iemand van de thuishulp haar nog een morfine-zetpil.
Daar word je wel rustig van. Daar ga je ook kalm dood aan. Zoals het hoort.
Ging het maar met iedereen zo, is wat ik hierbij denk.
Het is mijn grote geluk geweest, Alice te kennen. Het is alleen jammer dat we elkaar niet al een jaar of veertig geleden tegen het lijf zijn gelopen. We zouden onmiddellijk getrouwd zijn.
Alice, love of my life.
Beste Ben,
BeantwoordenVerwijderenHoeveel liever was ik nog honderden keren met 'Beste Alice en Ben' een reactie begonnen.
Het grootste verdriet ervaar je alleen wanneer je echte liefde hebt ontmoet.
Arno
Dank je, Arno. Alice heeft al je commentaren en ook heel je blog altijd met interesse gelezen, zoals ik dat ook zal blijven doen.
BeantwoordenVerwijderenBeste Ben,
BeantwoordenVerwijderenzoals al jullie (ik zeg jullie, want het is jullie verhaal) lezers had ook ik jullie een lang en gelukkig leven samen toegewenst. Helaas is is dat niet zo, en hebben jullie elkaar snel los moeten laten. Voor jou Ben, heb ik eigenlijk geen woorden van troost. Misschien toch dit:
Niets gaat verloren. Wat er niet meer is,
wat men niet in zijn hand kan sluiten en meedragen,
komt terug als het zelf wil, neemt wat men nu bezit.
(Uit: Frida Vogels, De harde kern 3)
Dit gedichtje is voor mij in dagen van verdriet betekenisvol geweest, misschien kan dit ook voor jou zo zijn. Ik heb het wel meer geciteerd, maar altijd oprecht. Voor mij drukt het uit dat je elkaar niet echt kwijt kunt raken.
Alice is niet meer bij je, maar ze zal er altijd weer zijn. Zoiets.
Fokke.
Dag Fokke,
BeantwoordenVerwijderenDat zijn mooie dichtregels van Frida Vogels. Ik ga ze uit mijn hoofd leren.
Inderdaad zal Alice nooit verdwijnen.
Ik heb haar portefeuille ingekeken en heb daar een paar foto’s uit gehaald. Er hangt ook een grote foto van haar aan mijn wand rechts.
Maar uiteindelijk herinner ik me haar droge humor, haar spitsvondigheid, haar doorzettingsvermogen en haar kennis.
Dank voor je woorden, Fokke.