zaterdag 5 juni 2010

Dat zal vast niet het geval zijn (14)

Ik heb altijd op mezelf geleefd, ik ben altijd alleen geweest. Ik heb dat nooit erg gevonden, maar ik heb wel altijd een vrouw willen hebben. Ik ben wel een paar keer verliefd geweest, maar dat was in de Tijden der Depressies. U weet misschien dat het het beste is om alleen te zijn als je depressief bent. Ik was bij tijden op het suïcidale af depressief van 1970 tot april 2002. Daarna ben ik het niet meer geweest, ik zal het ook niet meer worden. Ik ben er van af. Ja, ik heb wel eens een klein dipje, maar dat heeft iedereen wel eens.
In september 2006 leerde ik Alice kennen. Ik schreef toen op een blog een stukje over een hakbijlmoord te Roosendaal, en daar reageerde Alice op. In het begin was er nog geen sprake van verliefdheid of gehechtheid. Dat kwam later pas, na veel gemail aan elkaar. We hebben, tot zeven weken geleden, per dag gemiddeld zo’n zeventig mails over en weer gestuurd. Ze kwam de afgelopen tweeëneenhalf jaar ook veel bij mij over de vloer, en het paste gewoon.
We hebben ongeveer dezelfde interesses en voorkeuren: GroenLinks of PvdA, Engelse renaissancemuziek, Bach (al die muziek kunt u horen in de stukjes Op droeve toon op dit blog), de computer (ze heeft me veel geleerd, want zij is de technicus. Ik ben maar een gebruiker), in de letteren heeft ze ongeveer dezelfde smaak die ik ook heb: goede schrijvers zijn Perec, Nabokov, Komrij, ’t Hart, Karel van het Reve, Tijs Goldschmidt.
Alice heeft een verleden van COPD, longkanker, borstkanker, slokdarmkanker. Ze is zeven weken geleden mijn huisgenoot geworden. (Godzijdank.) Daarom heet ons blog dan ook Het Huis der Gekreukten.
Het grote verschil met vroeger is dat ik nu Alice kan verzorgen. Ik ben van alleenstaande man tot mantelzorger geworden. Alice zit nu in een rolstoel aan tafel, want verder dan tien meter lopen lukt haar niet meer: ze is zeer snel vermoeid, en kan bijvoorbeeld geen trap meer oplopen. Daarom moet er ook een buitentraplift worden aangelegd, zodat we weer eens het huis uit kunnen. We zoeken nog een financier voor dit gebeuren. Benodigd: circa € 6000.
Toen Alice hier kwam wonen, kon ze nog wel lopen van mijn huis naar de parkeerplaats hier vlakbij. We konden nog met de auto weg. Ze is nu teveel verzwakt daarvoor.
Maar ik zal voor haar blijven zorgen, samen met de doktoren en oncologisch wijkverpleegkundigen. Tot het einde. Ik houd van haar.
Het zit er wel in dat ik langer zal leven dan zij. Ook daarna zal ik niet terugvallen in depressiviteit.

5 opmerkingen:

  1. Beste Ben en Alice,

    Is daar dan **** (krachtterm, ijdel gebruik des Heeren naam) geen pot voor in de zorg?Awbz of hoe het ook heet?

    In ieder geval is het prachtig dat jullie elkaar gevonden hebt.

    Groeten,

    Fokke.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Dank je, Fokke.
    Er bestaan wel potjes voor, maar die geeft de gemeente graag niet uit. Dan adviseren ze je te verhuizen naar een benedenwoning. En dat wil ik weer niet, want ik zit hier overal dichtbij: bij de supermarkt, de apotheek, de bloedprikkerij, de viswinkel enz.
    Ik kan grotere afstanden niet aan, ik ben nu al bekaf als ik thuiskom van het boodschappen doen. Dus.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. laat je bankrekeningnummer zien, er zijn vast mensen die wat voor jullie willen missen.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Het maakt me blij te zien dat het kan, gelukkig zijn, op iedere leeftijd. Als je maar iemand in je leven hebt voor wie je kan zorgen, waar je van houdt en die van jou houdt. Onbetaalbaar en niet voor iedereeen weggelegd. Samen vinden jullie wel gepaste oplossingen voor die praktische problemen. En later, ach, mooie herinneringen gaan een leven lang mee.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. @ tuxeltje. We hebben een (door thuiszorg en medici ondersteunde) aanvraag ingediend bij de locale WMO. Dat zullen we eerst maar eens afwachten. Daarna zet ik mijn bankrekeningnummer op mijn blog en op Facebook.

    @ josiane. Dank je voor je mooie woorden. Ze raken ons diep.

    BeantwoordenVerwijderen