- Dag Bennemans, je bent een week weggeweest. Wat was er aan de hand?
- Ik was bezig depressief te worden. Ik kon niet meer naar muziek luisteren, ik bleef in bed liggen tot één of twee uur ’s middags. Als ik er uitkwam, dan moest ik allereerst een Dirkswoud-stukje schrijven voor Nurks, wat natuurlijk een grote ellende was, steeds weer. Maar dat heb ik nu eenmaal met mezelf afgesproken: schrijf elke dag een stukje over Dirkswoud.
- Ogottogot. Je moet ook gewoon om acht uur uit bed stappen. Dan heb je overal tijd voor.
- Ja. Morgenochtend moet ik wel, want ik moet morgenochtend te bloedprikken, en Marja komt eindelijk weer.
- Je thuishulp, die een gebroken voetbeentje had.
- Ja. Ik ben blij dat ze weer komt, morgenochtend.
- Hoe zit het met je heiligen? Je zit nog steeds op 1 januari.
- Ja, en daar blijven we ook nog wel een tijdje. Maar ik sla er wel een hoop over. De dertig martelaren van Rome bijvoorbeeld, die heb ik nu genoemd, maar we gaan ze niet alle dertig opsommen. Er zijn er trouwens naar twee of drie van bekend. Ook de Bretonse missionarissen in Groot-Brittannië (Baglan, Colman, Ailvin, Cathan, Conan, Cuvilan, Eithras, Flevin, Guindave, Iddog, Lyvin, Sulien, Tangwn, Tanwg, Tegai, Teudrige, ze hadden mooie namen, toen) laat ik verder voor wat ze waren.
- Eigenlijk is dat jammer, maar je kunt ook niet alle heiligen opnoemen. Dan wordt het saai.
- Juist, en saaiheid moeten we natuurlijk vermijden.
- Welke heilige had je deze keer speciaal uitgekozen?
- Ik heb Felix van Bourges uitgekozen, want daar zien we iets dat we al eerder hebben gezien: een wondere wereld van kwakzalverij. Plus een wondere wereld van niet-bederf na de dood. Wat die kwakzalverij aangaat: ik hoop nog een heilige tegen te komen die je kunt aanspreken als je geamputeerd bent (en ik bedoel het serieuzer dan een zekere pastoor het deed).
- Dat verhaaltje heb je toch maar geschreven, ondanks je depressiviteit.
- Ja. Maar je moet niet vragen hoeveel moeite het me gekost heeft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten