Des Pudels Kern

In het doorgaans zo vredige dorpje Onderbeensland zijn grote veranderingen op komst. Dit dorpje dat bewoond wordt door pinchers, schnauzers, herdershonden, bouviers, terriërs, poedels, spaniëls,  chihuahua’s, wind-, kees- en dashonden, is opgeschrikt door de komst van een poedel. En niet zomaar een poedel, maar een witte poedel. Volgens de herdershonden is hij ‘niet echt wit, maar bruin’.
De poedel paradeert nu door de straten van het dorp, temidden van vier mastino napoletano’s. Echte vechthonden dus. Die bewaken de poedel tegen de gevaren die dreigen van de dorpsbewoners. Achter de witte poedel aan sukkelen de wat oudere honden van het dorp mee. Daar staat de poedel stil! Hij richt zich tot de bevolking van het dorp: ‘Vrienden van het poedeldorp Onderbeensland!’
Enkele herdershonden beginnen met elkaar te spreken:
- Hij kwijlt helemaal niet, die poedel.
- Nee, hij kan geen spuug aanmaken in zijn bek, lijkt het wel.
- Hij heeft ook een eigenaardig accent, niet?
- En wat lult hij over een poedeldorp?
- Misschien bedoelt hij hondendorp?
Eén van de mastino’s staat op en blaft woedend: ‘Stilte, godverdomme!!’
Dat heeft effect. De poedel gaat door: ‘Beste medepoedels! Geluk is wat ik u kom brengen. Want wij zijn de beste honden van allemaal, wij poedels. Waarom hebben wij een zo vredig leven? Omdat wij poedels zijn, nergens anders om. Helaas zijn er ook andere rassen in ons midden gekomen, zoals de Anatolische berghond. Zeer slecht opvoedbaar zijn deze beesten, en ze kunnen beter dan ook terug naar hun schapen, geiten en koeien in Anatoliëland! Daar hebben ze een veel fijner leven dan hier, met onze uitkeringsinstanties. Wraf! Want wie is er wel eens aangevallen door een Anatolische berghond? Niemand? Nou ik zelf wel, hoor! Meerdere keren ben ik aangevallen door zo’n vuile Anatolische berghond, daarom heb ik ook beveiliging nodig.’
Daarop beginnen de wat oudere spaniëls en terriërs op te wippen en fijn te grommen.
‘Dank u, poedels,’ zegt de witte poedel.