Praten met Max

Ik praat het liefst met Alice. Dat kan nu niet meer (ze is op 12 juni overleden aan slokdarmkanker), maar ik vind het zo prettig om nog steeds met haar te praten in mijn stukjes. Dat zijn mijn Duifje-Bennemans-dialoogjes. Alice is Duifje, dat begrijpt u wel, ik heb haar al ruim een jaar voordat ze stierf zo genoemd. ‘Duifje, wat zullen we vanavond gaan eten?’ ‘Geen rubber, Bennemans!’ (Dan had ik de kip, de vorige dag, iets te lang laten stoven.)
Ik zal Alice nog maar heel lang in ere houden, want ze heeft me zoveel gegeven: ik heb echt van haar gehouden. Haar spitsheid, haar niets ontziende humor, haar muziekkennis die de mijne oversteeg, haar computerkennis (ze heeft in het laatste jaar van haar leven nog even Joomla geleerd, omdat dat handig was voor de SDK en voor Max Dohle) – dat alles maakt het zo zonde dat ze nu dood is.
Ik heb na haar dood veel gehad aan vier personen. Buiten mijn familie, bedoel ik, want die waren en zijn ook geweldig. Die vier personen zijn: Wouter van den Berg, die twee dagen voor Alice’s dood langskwam op de woensdagavond van de verkiezingen. Wouter, schrijf alsjeblieft je stukken weer eens!, zou ik willen uitroepen. De tweede is: Fokke, die totaal onverwacht verscheen op de crematie en die ik onmiddellijk herkende als een geestverwant. De derde is: Berend Quest, ook aanwezig op de crematie, en die later nog een ochtend bij me op bezoek kwam. Geweldige kerel.
De vierde man is Max Molovich. Hij kwam de dag voor de crematie bij me langs met zijn 9 maanden oude en zeer levendige zoontje M. Een heerlijk bezoek. Niet veel later begon Max Nurks, een prachtig e-magazine, zoals u kunt constateren.
Max is iemand die zeer goed kan schrijven, ik bewonder hem. Hij vindt dingen, die een ander niet vindt. D.w.z. die ik niet gevonden zou hebben. Met Max ben ik nu een openbare correspondentie begonnen in Nurks (u moet zelf maar gaan zoeken naar: Correspondentie), en ik vrees dat die correspondentie zeer lang kan gaan duren.
Ik weet natuurlijk een paar dingen over literatuur of over muziek die Max niet weet, en Max weet weer andere dingen over film en over de modernere muziek waar ik nog geen weet van heb. Ik wist bijvoorbeeld wel van het bestaan van Raymond van ’t Groenewoud, maar niet van zijn liedjes. Dat is totaal langs me heen gegleden, de afgelopen twintig of dertig jaren.
En dat ga ik Max haarfijn uitleggen.