- Dag Duifje.- Dag Bennemans. Je kijkt agressief.
- O ja? Het komt misschien hierdoor. Ik zag op Facebook een modern kunstfilmpje van een Engelsman, een Shamin of Mashin Whatever His Name Was.
- Jij kunt namen nooit onthouden, hè.
- Nee. Die namen bestaan nog wel ergens in mijn brein, maar ik kan er niet meer bij.
- Da’s de ouderdom.
- Da’s de ouderdom, inderdaad. In dat filmpje zag je op de voorgrond een soort kanon, en op de achtergrond een soort rij zandzakken. Er komt een man in keurig pak aan dat kanon staan, en hij schiet dat kanon af. Grote bende. Ik weet niet of die man Mashin of Shamin was.
- Was er publiek bij?
- Ja, en dat publiek zei ook ‘Ooh!’ toen dat schot gelost werd. Het was in een museum, denk ik, want waar anders zou je zoiets kunnen doen.
- Wat was je bezwaar ertegen?
- Nou kijk. Die man die dat schot loste, kroop daarna achter die rij zandzakken.
- Laf.
- Ja. Maar hij maakte een statement of iets dergelijks. Daar kan ik nog vrede mee hebben. Je doet iets als kunstenaar, nietwaar, je bouwt een soort kanon en zo, en daar doe je iets mee. Vooruit maar. Maar het tekent een soort gewoonte in de moderne kunsten, die bijvoorbeeld te zien is geweest in de kunstwerken van een andere Engelsman, ik weet zijn naam niet, die geen portretten van, maar echte walvissen of koeien of weet ik wat op sterk water tentoonstelde.
- En dat vind jij erg?
- Neuh, dat vind ik niet erg. Ik vind het zorgelijk, laat ik het zo zeggen. De tijd is niet ver van ons af dat ze koeien of geiten gaan afschieten, en wel voor de kunst.
- Brr! Ik ben blij dat ik dat niet meer hoef mee te maken!
- Maar waarvoor zitten we hier, lieverd?
- Voor de muziek natuurlijk! Wat heb je voor me uitgekozen?
- Ik heb een stukje van Gilles Binchois gevonden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten