- Dag Duifje.- Dag Bennemans, wat heb je de afgelopen dagen gedaan?
- Ik heb zitten lezen, hoofdzakelijk. De twaalf stoelen van Ilf & Petrov heb ik uit. Nu ga ik beginnen aan Het gouden kalf van dezelfde schrijvers.
- Dat zijn boeken van tachtig jaar geleden!
- Ja, ik ga nooit zo met de mode mee, dat klopt. Gistermiddag kwam Josée Boots nog langs.
- Die oncologisch wijkverpleegkundige. Aardige vrouw.
- Ze kwam langs voor een afsluitend gesprek. Het was heel aardig. Ze vroeg of ik mijn huis had opgeruimd. Ik zei haar dat het enige verschil was dat jij er niet meer bent. Dat het daardoor wat stiller was, wat rustiger. Toen kwam ze dicht naast me zitten, want je weet: ze is aan één oor doof en ik praat wat sloom.
- Jij praat niet sloom, jij praat zachtjes.
- Oké. Ze zegt: zeg het nog eens, dus dat deed ik. Ik vertelde haar ook dat ik me geen betere thuiszorg had kunnen voorstellen dan de zorg die haar team ons heeft gebracht.
- Eens!
- Ze vroeg me ook of ik nog geloofde in een hiernamaals. Ik zei: nee. Ik geloof nergens in, zei ik. Toen liet ik haar één van deze stukjes lezen. Dat vond ze wel mooi, geloof ik. Ik heb haar de URL maar gegeven. Dan kan ze het thuis nog eens nalezen.
- Het is ook een mooi soort rouwverwerking.
- Zoiets zei ik haar ook. Vreemd eigenlijk dat je het nooit iemand ziet doen. Op het eind van het gesprek, dat een uur duurde, zei ze nog iets heel vreemds. Ze zei: bedankt dat je me in jullie leven hebt toegelaten. Daar glimlachte ik gewoon maar wat om, oké mompelend.
- Wat voor muziek heb je vandaag voor me uitgekozen?
- Een stukje van Tomas Luis de Victoria.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten