Ik heb er zojuist in Nurks een stukje aan gewijd. Iedereen is wel eens een beetje moe of down, en daarna weer vrolijk en opgewekt. Maar als je 15, 16, 17 jaar bent en je maakt het mee dat je zo diep in de put raakt, dan wil je jezelf wel vermoorden. Doe dit niet. Beschadig jezelf ook niet. Geen gekras en gesnij.
Ik zal je uitleggen waarom dat niet helpt. De pijn die je daarvan voelt, vervangt de échte pijn niet. Echt niet, die pijn komt weer terug. Je behoort tot de weinige mensen die moeten kiezen uit twee dingen. Zelfmoord, of doorleven. Zelfmoord, daar moet je een beetje moed voor hebben (ik ben voor de ‘eenzame’ methode: ga in de maand februari simpelweg in zee staan, dan ben je na een half uur totaal onderkoeld en dood; of doe een afvalzak om je hoofd).
Voor dat doorleven zijn er diverse scenario’s. Je bent vrij intelligent, all right, want je begrijpt alles wat je therapeut of je psychiater je vertelt of tracht bij te brengen.
Die intelligentie moet je gebruiken. Je moet niet in een hoekje blijven zitten en denken: ik ben niet knap genoeg, of ik ben ook nog te dik, of ze begrijpen me niet. Dat is allemaal onzin. Je bent intelligent! Ik heb, als MD-patiënt vanaf mijn zeventiende jaar (en dat is nu veertig jaar geleden, dus je ziet wel: het kán!), bijvoorbeeld de Russische en de Engelse literatuur gelezen. Daar ben ik, zeg maar, een soort specialist in geworden. Ja, vraag me niets over de Engelse literatuur van na 1960, want daar weet ik weinig van. Alleen wat namen. Hetzelfde met Russische boeken.
Maar dat soort specialisatie hélpt je. Vooral als je er daarna over kunt schrijven, of praten. Het praten erover is mij nooit gelukt, dus dat moet ik je, op persoonlijke gronden, afraden. Maar ik weet niet hoe jij in elkaar steekt. We moeten elkaar in elk geval een beetje helpen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten