Ik ben de laatste tijd wat depressief geweest en ik heb er anafranil tegen geslikt en dat slik ik er natuurlijk nog steeds tegen (ik sta ook pas tegen tweeën op, ’s middags, dus dan weet u het wel: je dag is al verpest voordat je eraan begonnen bent).
Maar ik zie eindelijk tekenen van herstel. Ik herinner me weer een melodie die van William Byrd was, en die ik al vijftien jaar lang probeer te vinden. Ik hoop ooit nog eens dat werk te ontdekken.
Maar vooral: een jaar of twintig geleden las ik in de notities van Kingsley Amis iets over een documentair werkje van Francis Lotham (1777-1832, hij is bij sommigen bekend om zijn Gothic verhaal The water spectre).
Ik heb er eigenlijk nooit naar gezocht, en dat ga ik nu ook niet doen. Ik ga niet allerlei sites aflopen enzovoorts. Het moet me in de schoot vallen, zogezegd.
Ik vraag me af of meer mensen zulke wensen hebben. Niet: m’n handen nog eens kunnen wassen in diamanten, want dat is totaal irrationeel. Maar wensen zoals ik heb: een muziekstuk of een boek nog willen lezen, voordat je sterft. Een redelijke wens, die waarschijnlijk onhaalbaar zal blijken te zijn, maar die toch misschien... Het moet ook een wens zijn, waarvoor je niets doet. Het moet je dus, zoals ik al zei, in de schoot geworpen worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten