Op droeve toon (72)

- Dag Duifje.
- Dag Bennemans, ben je nog steeds zo futloos?
- Ja, daar valt niets aan te doen, lijkt het. Zojuist zijn broer Jaap en zijn vrouw Trudy nog langsgekomen om je laatste spullen op te halen. Die brengen ze van het weekend naar Voorburg terug.
- Wat had je dan nog?
- Je kookboeken, tassen waarin je kleren passen, je elektrische fiets, je viola da gamba, een printer en een scherm. En een Samsung telefoon, waarvan ik dacht dat die al terug was gegaan, maar die lag in mijn berging. Hoe die daar gekomen is, weet ik niet meer.
- En dat gaat dus terug naar de erven van mevrouw A.R.N. Stegeman.
- Ja. Ik ben blij dat alles nu de deur uit is.
- Dat kan ik me wel voorstellen. Wat heb je nog van me?
- Een paar foto’s, daar heb ik er één van in een wit lijstje gestoken. Dat staat nu op één van mijn boekenkasten, naast een vaasje waarin nu geen bloemen staan. En ik heb natuurlijk je foto’s nog op mijn computer staan. Daar kijk ik nog af en toe naar.
- En wat ben je verder aan het doen?
- Ik denk na. Sinds gisteren over het internetmagazine dat vriend MJM gaat opzetten. Daarvoor heeft hij mij gevraagd om mijn Dirkswoud-stukjes in te leveren, maar dat doe ik niet. Ik begin helemaal opnieuw met Dirkswoud. Het was een lintdorp, maar nu maak ik er ‘het Giethoorn van het Westen’ van. Ik heb al een map getekend. Ik ga ook een blog beginnen dat bijvoorbeeld Vertellingen uit Dirkswoud zal heten, zodra ik begin te schrijven voor dat magazine.
- Ga je dat schrijven op dezelfde manier aanpakken als je op BBZ doet?
- Ja. Ik pak een zin uit een vorig stukje, maar dat wordt niet mijn titel. Maar ik schrijf wel in gedachten met die titel. Dat is de beste manier van schrijven voor mij. Die methode geeft een beetje vastigheid. De mensen zullen wel zeggen: het beperkt je zo! Dat is wel waar, maar die beperking schenkt je nu eenmaal de grootste kansen om iets aardigs te verzinnen.
- Wat voor muziek heb je vandaag?
- Ik dacht aan een stukje van Robert Parsons.