Ik ben het er als depressieveling mee eens dat 800.000 mensen die mijn ziekte zouden hebben, teveel is. Wij kijken ook een beetje neer op mensen die een dipje hebben, een beetje depri zijn, en dan aan de antidepressiva en de therapieën gaan. Mensen die bijvoorbeeld zeggen: ‘Gistermiddag was ik zeer somber.’ Wij zien dat meer als een griepje.
Zo was er aan het begin van dat programma een man die ontslagen was bij de Aegon, en die nu depressief geworden was. ‘Van 0 tot 10 was mijn stemming 6½,’ zei hij. Het had hem dus wat tegengezeten. Vijf maanden later was hij nog steeds werkloos en was zijn stemming nog ietsje minder. Hij woonde in zo’n vinexwijk en daar word je dus al niet vrolijk van.
Maar er zaten ook werkelijk depressieve mensen in het programma. Eentje had zelfs 32 electroshocks achter de rug, wat hem min of meer draaglijk had gemaakt voor zijn omgeving.
Wat ik zeer miste: de manisch-depressieve mensen. Tegenwoordig noemen ze dat bipolairen, waarom weet ik niet. De manisch-depressievelingen zijn de mensen uit mijn club. Mensen als Stephen Fry en, misschien, Mike Boddé. Die zat er trouwens wel in, en vertelde enkele zeer nuttige dingen.
Wij lachen en wij zingen, wij dansen en hebben humor en wij zijn soms zum Tode betrübt. Daar helpt geen therapie tegen. Wel, soms, pillen. Soms.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten