Op droeve toon (78)

- Dag Duifje.
- Dag Bennemans.
- Ik praat vanavond nog maar even met je, want morgen is er een Dag van Nationale Rouw.
- Ja, dan ben ik er precies een jaar niet meer. Hoe gaat het eigenlijk met je?
- Wat zal ik zeggen. Ik ben alleen, gelukkig kunnen wij nog een beetje met elkaar praten, maar het is niks gedaan, vind ik, zonder jou in mijn omgeving.
- Kook je wel goed?
- Ja, dat doe ik nog steeds. Ik maak veel visgerechten, want de kip is tegenwoordig zeer verdacht. Van het varken at ik al nooit iets, zoals je weet, en van het koebeest eet ik zéér weinig. Ik eet veel schelvis, schol, zalm enzovoorts. Ik weet wat je wilt zeggen: ‘Laat Wouter het maar niet horen!’ Maar ik eet ook regelmatig alleen groenten, met bijvoorbeeld ellepijpjes, dat is een soort grove macaroni, en daar doe ik dan een sausje met lekker veel sambal overheen.
- En wat heb je vanavond gegeten?
- Ik heb mezelf vanavond eens verwend. Ik heb een biefstukje in fijne reepjes gesneden, nou ja, je weet wel: geknipt. Want zonder een schaar ben je hulpeloos in de moderne keuken. Een pannetje groenten gemaakt: ui, paprika, prei en sperzieboontjes. Een sausje van Indonesische kruiderij en sojasaus gemaakt. En toen de hele boel bij mekaar gemikt. Het was zeer lekker!
- En je gezondheid?
- Die is matig, lieverd. Mijn hart doet het nog maar nauwelijks, en lopen? Ik kom bijna niet meer vooruit. Je weet nog wel, dat stukje naar de supermarkt, dat is maar 200 of 300 meter. Dat doe ik tegenwoordig in drie etappes, met pitstops tegenover de cafetaria en bij de makelaar op de hoek. Ik hoop maar dat ik in mijn slaap zal sterven, denk ik geregeld.
- Zo moet je niet denken! Wat voor muziek heb je voor me uitgezocht?
- Een stukje van Thomas Tomkins. Dat vond jij altijd zo mooi, en ik vond het ook prachtig. Maar ik kan er nu even niet naar luisteren.