Als je, zoals ik, geen dertig meer bent maar over de vijftig. Als je, zoals ik, diverse kwalen hebt waaraan je eens zult bezwijken, dan moet je het geluk hebben gehad van een voorbeeld. Ray Charles bezweek ook, in 2004, na een leven vol van de prachtigste muziek die er in de twintigste eeuw is gemaakt.
Da’s één voorbeeld. Het tweede voorbeeld is Alice, mijn geliefde, die vorig jaar overleed in mijn bijzijn. Doodgaan, sterven, is zo erg nog niet, heeft zij me geleerd. Het gaat niet gepaard met gekreun en met pijnlijke bewegingen (hoewel ze diverse kankers in haar lichaam had). Ze zei op die vrijdagochtend (haar laatste woorden): ‘Ik heb zo’n pijn, Ben.’ Dat was voor mij natuurlijk het teken om de dokter te bellen. Die kwam direct, en zo’n 10 uur later was ze dood. Kalm, rustig, waardig. (Opiaten.)
Zo’n betrekkelijk kalme dood wens ik iedereen toe, en zou ook ikzelf wel wensen. Ja, je kunt ook onder de tram komen, maar die hebben we gelukkig niet in Egmond aan Zee, waar men nog loopt en fietst dat het een aard heeft.
In elk geval: laat het niet in een ziekenhuis gebeuren. Laat me gewoon thuis overlijden. ‘Gestorven aan zijn verwondingen.’
Geen opmerkingen:
Een reactie posten